Abstract
Artykuł analizuje strukturę, treść, właściwości i skutki rosyjsko-ukraińskiej „wojny hybrydowej” w jej niemilitarnym wymiarze. Szczególny nacisk położono na aspekt wojny informacyjnej, propagandowej oraz działań w cyberprzestrzeni. Konflikt rosyjsko-ukraiński scharakteryzowany został w kontekście strategii nowej wojny autorstwa generała Walerija Gierasimowa. Współczesna praktyka działań hybrydowych w konflikcie zbrojnym na Ukrainie uwidoczniła, że po raz pierwszy to przeciwnik silniejszy, Rosja, wykorzystuje pełne spektrum oddziaływania hybrydowego na przeciwnika słabego i niezdolnego do obrony integralności własnego terytorium. Konflikt zbrojny lat 2013–2014 pokazał nie tylko słabość państwa ukraińskiego, ale co ważniejsze niewydolność organizacji odpowiadających za zapewnienie bezpieczeństwa międzynarodowego: NATO, OBWE i ONZ. W dalszej perspektywie czasowej należy zauważyć, że eskalacja działań hybrydowych na Ukrainie bez wątpienia zagraża państwom „prawej flanki” Sojuszu Północnoatlantyckiego. Przeprowadzona analiza odnosi się do problemu zdefiniowanego w formie pytań: na czym polega istota operacji hybrydowych? Jaki jest charakter niewojskowych operacji hybrydowych? Jaki był przebieg tych działań na Ukrainie? Jak interpretowano prawo międzynarodowe w odniesieniu do tego konfliktu?
Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
