„Nie odtrącaj mnie w starości”. O potrzebie profilowanego przepowiadania dla seniorów

Abstract

Ludzie starsi w Kościele mają prawo do przepowiadania specjalnego, profilowanego, tzn. ukierunkowanego na nich, obejmującego ich swoim oddziaływaniem. Słowo Boże powinno być głoszone wszystkim ludziom w każdym czasie, w każdej sytuacji, na każdym etapie ich życia. Jeśli zatem widzimy potrzebę profilowanego przepowiadania do dzieci, do młodzieży czy do dorosłych, to nie możemy nie zauważać jej w odniesieniu do seniorów. Konieczność taką tłumaczą też względy duszpasterskie. Według nauczania Kościoła duszpasterze powinni pomóc osobom starym realizować swoje powołanie w Kościele i świecie, tak aby pojmowali swoją starość jako naturalny etap życia, jako czas wartościowy, który należy i można przeżywać w postawie zaufania Bogu, a także – jeśli to możliwe – zaangażowania dla wspólnoty. Specjalne kaznodziejstwo dla seniorów stanowi jeden z istotnych przejawów tej troski. Można je realizować, posługując się albo tradycyjnymi i sprawdzonymi formami przepowiadania, takimi jak homilie, kazania, nauki rekolekcyjne czy katechezy, albo ostrożnie wprowadzając nowe – np. homilie dialogowane czy świadectwa. Ważne jest przy tym, aby kaznodzieje zadbali o odpowiedni język przekazu ewangelicznego, adekwatny do sytuacji, mentalności, doświadczeń i problemów seniorów. Podstawowym motywem przepowiadania dla ludzi starych, tych, których życie doczesne dobiega kresu, powinno być życie, życie silniejsze niż śmierć.