Mikromobilność w systemie transportowym miasta

Abstract

Mikromobilność to wykorzystywanie w systemie transportowym miast małych i lekkich środków transportu umożliwiających pokonywanie krótkich dystansów. Dzięki niewielkim gabarytom i małej masie ułatwiają one poruszanie się po wąskich i zatłoczonych odcinkach miast, a ich alternatywny napęd eliminuje hałas i redukuje tzw. ślad węglowy. Do środków tych zaliczają się m.in. rowery, hulajnogi, deskorolki, skutery, motorowery, a także małe, lekkie samochody (ang. microcar, quadricycle). Celem artykułu jest wyjaśnienie, czym jest mikromobilność, wskazanie jej miejsca i zastosowania w systemie transportowym miasta oraz zaprezentowanie stanu mikromobilności w Polsce. W realizacji tego celu przydatne były: analiza wybranej literatury przedmiotu i próbne badania z wykorzystaniem kwestionariusza ankietowego. W podsumowaniu zwrócono uwagę na duże zainteresowanie mikromobilnością i jej wpływem na obsługę pierwszego i ostatniego kilometra transportu w mieście, a także na liczne bariery związane z jej wdrażaniem. Zdaniem autora artykułu w postępie mikromobilności bardzo istotnymi zagadnieniami są rozbudowa tzw. niezmotoryzowanej infrastruktury, poszerzenie dostępności do niej, uzupełnianie, modyfikowanie i szybkie przyjmowanie stosownych uregulowań prawnych, opracowanie standardów bezpieczeństwa, homologowanie urządzeń mikromobilności oraz kontrolowanie i nadzór nad tymi urządzeniami w ruchu.