Miasto jako organizm przyjazny człowiekowi

Abstract

Fenomen miasta polega na tym, że jest ono strukturą wielowarstwową. Mówiąc miasto europejskie, ma się przed oczami jego specyficzną tkankę: kompozycję budynków, ulic i placów. Wyraźne granice między strefą prywatną a publiczną, wzajemne relacje między budynkami, które zawsze są otwarte na przestrzeń publiczną – wszystko to tworzy niepowtarzalną atmosferę dobrze skrojonej struktury. Camillo Sitte patrzył na miasto jak na dzieło sztuki. Twierdził, że sztuka budowania miast polega na artystycznej umiejętności komponowania takich elementów, jak place, ulice i budynki. Gordon Cullen, który w swoich szkicach wyraził artystyczne walory krajobrazu miejskiego, również uważał, że sztuka architektury polega na szukaniu relacji pomiędzy poszczególnymi komponentami. Miasta powinny być piękne, ale muszą też być przyjazne człowiekowi. To w miejskich przestrzeniach publicznych ludzie mogą najpełniej zaspokoić swoje aspiracje i potrzeby związane z komfortem fizycznym i psychicznym. Co więcej, otoczenie innych ludzi daje człowiekowi nieocenioną szansę na nawiązywanie różnorodnych kontaktów społecznych, a także zapewnia mu poczucie akceptacji i bezpieczeństwa. Miasto to nie tylko struktura przestrzenna, ale przede wszystkim ludzie i ich zmieniające się w czasie potrzeby. Aby odpowiadać na potrzeby mieszkańców większych i mniejszych miast, istotne staje się traktowanie organizmu miejskiego jako systemu wielu skomplikowanych układów urbanistycznych i architektonicznych przyjaznych człowiekowi. Wiedza o projektowaniu, w tym metodologia projektowania i związana z nią wiedza systemowa, może pomóc w rozwiązywaniu problemów organizacji przestrzeni współczesnych miast. Ważne jest zatem, aby miasta funkcjonowały jak dobrze zaprojektowany organizm.