Metabolic responses following aquatic vs. land exercise in trained diabetic postmenopausal women: the role of ANP and Epinephrine

Abstract

هدف: فواید متابولیک انجام هر جلسه تمرینات معمول بیماران دیابتی فعال در شرایط آب در برابر خشکی نیاز به بررسی دارد. هدف پژوهش بررسی مقدار گلوکز، FFA، انسولین، ANP و اپی‌نفرین خون در حین رکابزنی در خشکی در برابر آب و همچنین در خلال دورۀ زمانی اولیۀ بازگشت به حالت اولیه بود.روش‌ها: طرح پژوهش از نوع سری‌های زمانی با ترتیب تصادفی معکوس بود. دوازده زن دیابتی یائسه (سن 3/2±76/66 سال)، ابتدا شش هفته تمرین تناوبی را تجربه کردند و سپس به دنبال آزمون تحمل گلوکز، در سه جلسۀ مجزا (با فاصلۀ یک هفته) شامل شرایط کنترل، ورزش در آب و ورزش در خشکی آزمون شدند. در هر دو جلسۀ ورزش در خشکی و آب، سه تناوب 10 دقیقه‌‌ای رکابزنی با شدت 40 درصد توان هوازی بیشینه انجام گرفت و پنج بار خون‌گیری در مراحل پیش از ورزش، بلافاصله پس از ورزش و همچنین در دقایق 60، 90 و 120 پس از ورزش به‌عمل آمد. داده‌ها با تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر عاملی 5×3 (شامل سه سری زمانی پنج تکراری) تحلیل شد.نتایج: رکابزنی در هر دو شرایط آب و خشکی سبب کاهش گلوکز (20- و 17- درصد)، انسولین (39- و 37- درصد)، و FFA سرم (61- و 55- درصد) و از سوئی افزایش مقدار ANP (169 و 52 درصد) و اپی‌نفرین (43 و 82 درصد) سرم شد (05/0>P). پس از توقف رکابزنی در هر دو شرایط، مقدار انسولین، FFA و ANP افزایش یافت، درحالی‌که گلوکز و اپی‌نفرین کاهش یافتند (05/0>P). در تمام موارد سطوح سرمی متغیرها در حین رکابزنی در آب کمتر از رکابزنی در خشکی بود (05/0>P). نتیجه‌گیری: در صورت انجام هر جلسه تمرینات ورزشی بیماران دیابتی دارای سابقۀ تمرین منظم در آب، فواید متابولیکی بهتری نسبت به ورزش در خشکی حاصل می‌شود که این مسئله در دو ساعت متعاقب پایان ورزش نیز ادامه می‌یابد، ولی به‌دلیل کمبود شواهد و محدودیت‌های پژوهش همچنان به بررسی بیشتری نیاز است.