Mediatyzacja komunikacji instytucjonalnej Kościoła katolickiego. Refleksje na marginesie kryzysu migracyjnego

Abstract

Teoretyczny namysł nad zagadnieniem mediatyzacji komunikacji instytucjonalnej Kościoła katolickiego zostaje podjęty w kontekście kryzysu migracyjnego drugiej dekady XXI wieku w Europie. Cel/teza: Próba usystematyzowania najważniejszych konsekwencji procesów mediatyzacji dla właściwego rozumienia roli mediów w komunikacji instytucjonalnej Kościoła katolickiego. Metody badań: Metoda analizy i syntezy. Odwołano się do teoretycznych badań nad mediatyzacją m.in. W. Schulza, H. Knoblaucha, Ž. Pavića, F. Kurbanoviča, T. Levaka, ale również skorzystano z osiągnięć badaczy zajmujących się komunikowaniem Kościoła katolickiego (N. González Gaitano, D. Arasa, J.M. La Porte). Tekst ma charakter przeglądowy. Wyniki i wnioski: Istnieją granice wpływu procesów mediatyzacji w prezentacji i rozumieniu komunikacji instytucjonalnej Kościoła. Wzajemne relacje współczesnych przemian społecznych religii (np. procesów sekularyzacji) i procesów mediatyzacji komunikowania instytucji eklezjalnej nie przybierają formy automatycznego determinizmu. Kościół w procesach instytucjonalnej komunikacji podąża drogą komunikowania własnej tożsamości, dla którego wysoki poziom popularności wśród opinii publicznej nie jest racją jego obecności w mediach. W przypadku postawy papieża Franciszka, dotyczącej jego stanowiska wobec mediów w kontekście kryzysu migracyjnego, nie ma zastosowania teza Heidi Campbell o postawie nieufności instytucji eklezjalnej wobec nowych technologii. Wartość poznawcza: Podjęte badania ukazują użyteczność procesów mediatyzacji, jako klucza w lepszym poznaniu i zrozumieniu instytucjonalnych przekazów Kościoła katolickiego