Abstract
If Milos’s Forman target in Amadeus was to present Mozart’s music as dramatis personae, then in Goya’s Ghosts everything revolves around the paintings of Goya, which he perceives in a way that is not based on the artist’s biography. He was far from wanting to direct a movie about Goya, as he cared solely about picturing the demons that were haunting the artist. His point of view on the works of this great Spaniard was one of widely understood referentiality that stemmed from his being convinced of the documental understanding of historical facts. This is noticable both in reference to Los Caprichos (1797-1798) and to Los desastres de la Guerra (1810-1820), but mostly it evinces itself in paintings crafted for the court and paintings that were created to document Spanish protest against the French occupants who had occupied Goya’s fatherland. It helped to integrate paintings showing Madrid and its surroundings into a flow of movie pictures, which determined the notability of Forman’s film, but it also led to the non-recognition of the agenda of freedom inscribed in Goya’s creations; the consequences were that Forman misread the painter’s intentions and interpreted both of the oeuvres too realistically – Los Caprichos and Los desastres de la guerra, not excluding such works as historical paintings and portraits. The summary includes remarks about visible transfer from formal art to informal art, from manor painting to the intronisation of “liberalism in art”.
Highlights
Skupieni wokół ojca Gregoria dominikanie oglądają gra ki, które – jak wyjaśnia jeden z mnichów – nie tylko są sprzedawane w księgarniach i na ulicach Madrytu (można się natknąć na nie w Toledo, Salamance i w Sewilli), lecz także dotarły już do portu w Kadyksie – skąd pożeglowały do Włoch, zalewając rzymskie trotuary, i do Meksyku.
Nieprzekonany przez brata Lorenza o tym, iż w istocie jest to wizerunek epoki, zapytuje: „Jak możesz nazywać te odrażające wizje prawdziwą twarzą naszego świata?” Lorenzo Casamares (Javier Bardem), posługując się poręcznym so zmatem, odpowiada: „Jest tylko jeden świat.
W podsumowaniu swojej mini lipiki brat Lorenzo przekonuje ojca Gregoria, że Święta Inkwizycja, skazując na stos – „zaledwie” – ośmiu heretyków w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, nie osiągnęła niczego spektakularnego, że stała się niejako cieniem samej siebie i że (w związku z tym faktem) powinno się zaostrzyć środki nacisku oraz w realnym życiu odnaleźć ludzi, których tak trafnie sportretował Goya.
Summary
Skupieni wokół ojca Gregoria dominikanie oglądają gra ki, które – jak wyjaśnia jeden z mnichów – nie tylko są sprzedawane w księgarniach i na ulicach Madrytu (można się natknąć na nie w Toledo, Salamance i w Sewilli), lecz także dotarły już do portu w Kadyksie – skąd pożeglowały do Włoch, zalewając rzymskie trotuary, i do Meksyku. Nieprzekonany przez brata Lorenza o tym, iż w istocie jest to wizerunek epoki, zapytuje: „Jak możesz nazywać te odrażające wizje prawdziwą twarzą naszego świata?” Lorenzo Casamares (Javier Bardem), posługując się poręcznym so zmatem, odpowiada: „Jest tylko jeden świat.
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
