Abstract
This article is a serious exercise in literary game theory, exploring literary polemics from a playful perspective based on the work of Huizinga and Caillois. Often regarded as simply a game, polemics does indeed show all the formal characteristics of play Huizinga stresses; it is a free and gratuitous activity taking place in a clearly demarcated space outside ordinary life and according to strict rules. It shares the essential relation between play and art that Huizinga posits, but also the essential elements of show and competition. Polemics, it is argued here, thus is a form of verbal duelling like courtly flyting and the Black American ritual of sounding. In polemics, however, the rules are not always dear, play space is easily confused with real life and ritual with real insult. The polemicist plays on this ambivalence between play and seriousness, displaying his verbal creativity and confirming his own and his reader’s freedom.
Highlights
Het is wellicht voorbarig om te stellen dat de speltheoretische aanpak van literatuur zich als een specifieke en nieuwe benaderingswijze binnen de literatuurstudie manifesteert
Niettemin verschijnen er sinds een tiental jaar een opvallend en steeds toenemend aantal studies die literatuur expliciet vanuit een speltheoretische optiek benaderen
Het gaat hier minder om een coherente programmatische aanpak met een gefundeerde methodologische onderbouw, dan v^el om een mogelijke invalshoek die zich niet alleen als een speels alternatief aandient voor het gewichtige studiewerk, maar ook zekere hermeneutische pretenties heeft en zijn theoretische legimitatie onder'anderen vindt in het cultuurfilosofische werk van Johan Huizinga {Homo ludens), Roger Caillois (Les jeux et les hommes) en anderen
Summary
Het is wellicht voorbarig om te stellen dat de speltheoretische aanpak van literatuur zich als een specifieke en nieuwe benaderingswijze binnen de literatuurstudie manifesteert. Het gaat hier minder om een coherente programmatische aanpak met een gefundeerde methodologische onderbouw, dan v^el om een mogelijke invalshoek die zich niet alleen als een speels alternatief aandient voor het gewichtige studiewerk, maar ook zekere hermeneutische pretenties heeft en zijn theoretische legimitatie onder'anderen vindt in het cultuurfilosofische werk van Johan Huizinga {Homo ludens), Roger Caillois (Les jeux et les hommes) en anderen. Het is niet alleen binnen de literatuurstudie dat met het concept spel gewerkt wordt; men treft dit ook aan in de wiskunde, de semantiek, de sociologie, de psychotherapie, in defensiestrategieen, enzoverder. Het gaat hier niet altijd om dezelfde begrippen; termen als game, play, frame, script enzovoorts worden in de diverse contexten vaak met een heel eigen betekenis gehanteerd
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callDisclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
