Abstract
Contemporary historians believe that Greek historiography emerging on the eve of the classical period adopted numerous elements from the Homeric description of battle scenery. The aim of this paper is to analyze the earliest historical works while looking for the blood and dust, the two greatly important attributes of the Homeric world of warfare. However, it turns out that blood and dust, so intimately associated with the portrayal of the physical site of battle in Homer, did not become a per- manent element in the historical accounts of military clashes in Greek historiography, even though it was an inevitable component of the military experience of historians and their readers.
Highlights
Contemporary historians believe that Greek historiography emerging on the eve of the classical period adopted numerous elements from the Homeric description of battle scenery
It turns out that blood and dust, so intimately associated with the portrayal of the physical site of battle in Homer, did not become a permanent element in the historical accounts of military clashes in Greek historiography, even though it was an inevitable component of the military experience of historians and their readers
Zagadnienie krwi i kurzawy na polu bitwy w ujęciu Homera i greckich historyków nie doczekało się szczegółowego omówienia
Summary
W artykule pod tytułem „Landscape, Identity, and War” Svend Larsen zawarł oczywiste, ale niezwykle ważne stwierdzenie: Wojna ma miejsce w krajobrazie zwanym polem bitwy, a celem wojny jest zdobycie kontroli nad krajobrazem zwanym terytorium (...) w rzeczywistości wojna i krajobraz są ze sobą związane jak syjamskie bliźnięta[19]. Najbardziej reprezentatywnym elementem tego wycinka geograficznej przestrzeni jest podłoże, na którym żołnierze opierają stopy – ziemia bądź deski okrętu w przypadku bitwy morskiej. Że podłoże, czyli chmury, nasiąknęły krwią walczących tak silnie, że przelała się ona na ziemię[21]. Gotując armię do boju, brali pod uwagę kierunek wiatru tak, by podczas walki pył niósł się w stronę wroga[23]. Krew poległych mogła nawet stać się niemal tak samo namacalnym dowodem walk jak tropajon, o czym świadczy rzeka płynąca przez terytorium Cheronei, która po walkach z Filipem Macedońskim miała otrzymać miano Krwawej Rzeki (Hajmon), gdy napełniła się krwią walczących[25]. Obecności tych dwóch elementów bitewnej scenerii nie da się zakwestionować, niezależnie od tego, jak bardzo będziemy podważać konstrukcję „hoplickiego piekła”, w którym – zdaniem Victora D. Choć najpewniej można się było do ich widoku przyzwyczaić, trudno było ich nie odnotowywać
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
