Figures on a Windswept Shore: The Interplay of Aloneness and Communitas in Oral Storytelling

Abstract

Postaci na wichrowym brzegu. Wspolzaleznośc samotności i wspolnotowości w ustnym opowiadaniu historii Opowiadanie historii jest artystyczną praktyką, rozumianą czesto jako tworzenie poczucia bycia razem, lub, uzywając bardziej dokladnego terminu autorstwa Victora Turnera (1969), ‘communitas’ – wspolnoty. Jednak moje doświadczenie jako gawedziarza ( storyteller ) w pracy z mlodymi ludźmi w wielu kontekstach, w tym klinik zdrowia psychicznego, ukazuje samotnośc jako rownie istotną ceche spotkan mających na celu opowiadanie historii. Wiele opowieści przedstawia osamotnione postacie i opowiadanie o nich przywoluje wlasne doświadczenie osamotnienia snującego narracje. Wielu sluchaczy ceni mozliwośc pozostawienia ich samych na czas trwania historii i zareagowania na nią prywatnie. Obserwowanie tego nasuwalo mi czesto alegorie opowieści jako skalistego brzegu, na ktorym kazdy ze sluchaczy wedruje osobno, pozostając świadomym obecności innych. W niniejszym eseju „przeplatam” historie pt. „Skradzione Dziecko”, baśn o wyizolowanej mlodej kobiecie, ze spostrzezeniami z dwoch klinik zdrowia psychicznego dla mlodziezy, w ktorych prowadzilam warsztaty z opowiadania historii ( storytelling ). W ten sposob staram sie zilustrowac wspolzaleznośc samotności i wspolnotowości w ustnym przekazywaniu historii, na ktorą zwrocil uwage Jean-Luc Nancy (1991, s. 35), pisząc, iz „pojedyncze byty wspierają sie razem”. Tak wiec nie sposob mowic o prostym przeciwstawieniu sobie samotności i wspolnotowości; oferuje nieśmialo eksperymentalny dowod, iz momenty zaskakującego polączenia umozliwia uprzednie pozwolenie, by byc oddzielonym.