Abstract
Artykuł stanowi diagnozę i analizę dyskursywnej zmiany w polskim feminizmie, noszącej znamiona zwrotu ku lewicowemu populizmowi i stanowiącej lokalną, ale wpisującą się w globalny trend strategię oporu wobec nieliberalnego antyfeministycznego populizmu. Zestawiam ze sobą trzy teksty, powstałe między pierwszymi Czarnymi Protestami, które wybuchły w 2016 roku w sprzeciwie wobec próby zaostrzenia prawa aborcyjnego w Polsce a Strajkami Kobiet zainicjowanymi w 2020 roku w reakcji na wyrok Trybunału Konstytucyjnego uznającego dopuszczalność aborcji z przyczyn embriopatologicznych za niezgodną z konstytucją. Wszystkie one stawiają postulaty zmiany w postaci nadejścia „feminizmu zwykłych kobiet” czy czwartej fali feminizmu. Odpowiadam na pytanie, czy takie gesty mają szansę skonstruować sprawczy pluralistyczny podmiot feministycznego lewicowego populizmu, czy raczej funkcjonują jako narzędzia dyscypliny i wykluczenia wewnątrz debaty feministycznej. Wskazuję na ryzyka związane z wdrażaniem populistycznego „feminizmu zwykłych kobiet”, a także rozważam, w jaki sposób analizowane dyskursywne przesunięcie przekształca feministyczne imaginaria i wyznacza horyzont przyszłości, o którą warto walczyć.
Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
