Działalność synodalna w diecezji włocławskiej po Soborze Watykańskim II jako odpowiedź na potrzebę recepcji uchwał soborowych w Kościele partykularnym (refleksja pastoralno-kanoniczna)

Abstract

Analiza zebranego materiału, dotyczącego działalności synodalnej w Koś-ciele włocławskim po Soborze Watykańskim II, ukazuje zaangażowanie i troskę biskupów lokalnych w recepcję reform soborowych do ich Kościoła partykularnego. Bardziej duszpasterski i pastoralny charakter instytucji synodalnej przyczynił się do lepszej odpowiedzi na współczesne potrzeby Ludu Bożego. Zarówno Pierwszy, jak i Drugi Synod Diecezji Włocławskiej wpisały się swoimi uchwałami w najnowsze dzieje zgromadzeń synodalnych w Polsce, wnosząc jednocześnie do nich wielki dorobek myśli duszpasterskiej i prawniczej. Pierwszy Synod Diecezji Włocławskiej był również pierwszym synodem w kościele partykularnym po Soborze Watykańskim II. Jego bezprecedensowy charakter polegał na wprowadzaniu reformy soborowej w Kościele partykularnym za pomocą instytucji synodalnej. Mimo że jego struktura i przebieg uwzględniały reformę soborową oraz jego charakter pastoralny, to jednak zabrakło wśród uczestników obrad synodalnych osób świeckich. Dopiero posoborowa instrukcja Kongregacji Biskupów na temat pasterskiej posługi biskupów Ecclesiae imago z 22 lutego 1973 r. nakreśliła jeszcze bardziej pastoralny charakter instytucji synodów diecezjalnych. Dlatego, uwzględniając jej przepisy, w obradach Drugiego Synodu Diecezji Włocławskiej brały już udział osoby świeckie. Dzięki temu pomnożyło się dobro, jakie niesie ze sobą każde zgromadzenie synodalne, które ze swej natury dąży do odnowy życia religijnego danego Kościoła partykularnego. Kościół włocławski, który rozpoczął posoborowe dzieło synodalne już w roku 1967 – pierwszym synodem diecezjalnym, w kilkanaście lat później zdecydował się na kontynuowanie tego dzieła, inicjując swój kolejny, drugi posoborowy synod. Dzięki tym zgromadzeniom w diecezji włocławskiej szybko i sprawnie można było wprowadzić reformę Soboru Watykańskiego II, wymagającą wielu wysiłków i zabiegów ze strony zarówno biskupów, duchowieństwa, jak i wiernych świeckich.