Abstract
2020 is the year of publication of a new military doctrine of the Russian Federation. The document will, undoubtedly, be received as an interesting object of analysis, expected to show not only direct intentions, but also the hinking patterns representative for the Russian political elites. It is, therefore, advisable to process the history of public diplomacy – the leading tool of building soft power – a long-standing component of Russian Federation’s capability, which due to the composition of determinants typical for the late-Westphalian international order gained an unprecedented level of meaning (or even can be seen as a leading factor). For these reasons, the author – after adopting a working definition – attempts to retrace the direct and indirect (implied) instances of including public diplomacy into the most important strategic documents and legal acts, issued by Russia in the years 1991-2016. The analysis shows the evolution of Russia’s political elites’ approach to all of the dimensions of public diplomacy (shift from superficial westernisation and a liberal discourse on the international order, through demonstrations of assertiveness, to a narrative adopotion of the role of one of the poles of the new international order), and provides insight into the composition of the political, social end economic determinants behind the transition. Also discussed are the shifts within the specifics of the methods of public diplomacy – such as the perception of the role of diaspora, or the link between image, economic diplomacy and economic development. These changes are presented on the background of the state of the international system, and the analysis is an addition to the extensive literature on the Russian Federation’s informational influence.
Highlights
U dyplomacja publiczna to „działalność organizacji państwowych i niepaństwowych mających na celu rozszerzenie międzynarodowego wpływu państwa na opinię publiczną”, przy czym zadania te są przedstawiane w kontekście soft power oraz potencjału Rosji (w tym zakresie diagnozowanego obecnie jako znaczny, m.in. dzięki koncepcji „świata ruskiego”
Z kolei podpisana w tym samym roku Karta Wspólnoty Niepodległych Państw powtórzyła w preambule deklarację przywiązania do dorobku KBWE oraz zapisów Karty Narodów Zjednoczonych, jak i do prymatu prawa międzynarodowego, a jednocześnie zawierała powołanie na wspólne dziedzictwo państw byłego ZSRR, wraz z zapewnieniem o dążeniu do dynamicznego rozwoju społecznego i gospodarczego
The analysis shows the evolution of Russia’s political elites’ approach to all of the dimensions of public diplomacy, and provides insight
Summary
Że jest to forma komunikowania międzynarodowego lub nowy typ dyplomacji, zasadniczo charakteryzujący się tym, iż odbiorcą komunikatu jest publiczność rozumiana jako społeczeństwo („publiczność – obywatele [drugiego państwa]”, „publiczność – konsumenci”), a nie jedynie struktury władzy (rządy sensu largo). Jak się zdaje, otwartą listę pól, z których dyplomacja publiczna czerpie swoje narzędzia („stosują instrumenty z dziedziny public relations, działają na rzecz tworzenia sieci i stosują zagraniczną politykę kulturalną”). U dyplomacja publiczna to „działalność organizacji państwowych i niepaństwowych mających na celu rozszerzenie międzynarodowego wpływu państwa na opinię publiczną”, przy czym zadania te są przedstawiane w kontekście soft power oraz potencjału Rosji Pojmowanie istoty dyplomacji publicznej przez rosyjskich twórców polityki zagranicznej nie odbiega od ogólnie przyjętego poglądu na to zjawisko – zarówno pod względem listy podmiotów (państwowych i niepaństwowych sensu stricto, ale uzależnionych od państwa, przynajmniej w tej konkretnej sprawie – co wynika ze specyfiki aktora), jak i tożsamości odbiorców (zagraniczna opinia publiczna oraz, w przypadku innej kategorii komunikatów, twórcy i zaplecze rosyjskiej polityki zagranicznej – ale tylko wówczas, kiedy służy to podnoszeniu wydajności prowadzenia dyplomacji publicznej) oraz celu finalnego (kreowanie wizerunku państwa, a w sposób dorozumiany – wzmacnianie soft power). Działań w pełni pokrywa się z tradycyjnym repertuarem dyplomacji g2p (tradycyjna dyplomacja publiczna government to people – „rząd do publiczności [vel obywateli – przyp. aut.]” – w której podmiotem są struktury państwowe) oraz p2p (nowa dyplomacja publiczna people to people – „obywatele do obywateli” – w której podmiotem jest społeczeństwo)
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
