Death familiarity and eternal life in Poetical works of Sohrab Sepehri and Alexander Sergeyevich Pushkin

Abstract

مرگ و حیاتِ جاودانه، از مهم‌ترین دغدغه‌ها‌یی‌است که بشر در طول تاریخ با آن مواجه بوده است. انسان هم‌واره در پی یافتن پاسخی درست به چرایی آفرینش و فلسفۀ آن است. فیلسوفان و شاعران عارف، هر یک از دریچه‌یی خاص، به این موضوع نگریسته‌اند. الکساندر سرگییویچ پوشکین (1799-1837)، پدر شعر روسیه، از‌چندین‌جنبه به مرگ نگریسته است. پدیده‌ها‌ی مرگ، زنده‌گی و دست‌یابی به جاودانه‌گی بیش از هرچیز ذهن او را به‌خود مشغول کرده. از جانبی، سهراب سپهری، شاعر معاصر ایران (1307-1359)، نیز در برخی از اشعار خود به مرگ و زنده‌گی توجه نشان داده. این اشتراک در موضوع، دست‌مایۀ پژوهش حاضر شد‌ تا از این طریق تفاوت میان اندیشۀ دو شاعر بررسی شود. باتوجه ‌به جهان‌بینی خاص هر یک از شاعران، نگاه آنان به این دو موضوع با هم متفاوت است؛ ازهمین‌رو، پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی کشیده به این پرسش پاسخ ‌دهد که: مرگ‌آشنایی و حیات جاودانه در آثار منظوم سپهری و پوشکین چه‌گونه تصویر شده است و این موارد را تجزیه‌وتحلیل ‌می‌کند. سپهری و پوشکین هردو به مرگ به اندازۀ دیگر مسائل بنیادین بشر توجه می‌کنند و با نگاهی ثابت و مثبت به مرگ می‌نگرند و آن را به‌منزلۀ واقعیت زنده‌گی می‌پذیرند.