Choroba Stargardta funkcjonalnie – o sposobach radzenia sobie z niepełnosprawnością wzroku w stopniu znacznym

Abstract

Niepełnosprawność wzroku dotyka około dwóch milionów Polaków. Do grupy tej należą osoby, u których zdiagnozowano chorobę Stargardta. Schorzenie to występuje w populacji ogólnej z częstotliwością raz na 10 tysięcy. Prowadzi do prawnej ślepoty, czyli do obniżenia ostrości wzroku poniżej 5%. Zaburzenia widzenia w tej chorobie mogą wystąpić zarówno u dzieci w wieku 7–12 lat, jak i młodzieży oraz osób dorosłych. Osoby dotknięte tym schorzeniem doznają znacznego obniżenia ostrości wzroku, trudności w rozpoznawaniu kolorów, zaburzenia widzenia głębi, trudności z akomodacją, zaburzenia widzenia centralnego oraz nasilonego często światłowstrętu. Celem prowadzonych badań było zgromadzenie informacji, z jakich technologii wspierających korzystają osoby z chorobą Stargardta oraz rozpoznanie ich możliwości w zakresie samodzielnego poruszania się mimo znacznego obniżenia ostrości wzroku. Wyniki badań pokazują, że większość spośród zbadanych 102 osób doznaje znacznego pogorszenia widzenia i korzysta z różnego rodzaju technologii wspierających. Jednocześnie znaczna cześć spośród tej grupy deklaruje, iż pomimo niemożności odczytywania tekstu czarnodrukowego nadal mogą się dość swobodnie przemieszczać.