Calvijn en de biecht

H.A Speelman

doi:10.4102/ids.v33i3.635

Abstract

Calvin and the act of confession In 1540 Calvin declared that no member of the congregation would be allowed to take part in the ceremony of Holy Communion unless this ritual had been preceded by the act of confession. With this declaration Calvin, however, aimed to urge and encourage his fellow-believers to scrutinize their religious lifestyle on a disciplined and regular basis. Calvin regarded confession as a pastoral aid and an embodiment of compassion and admonition. Simultaneously it could also serve as a measure of social control. In this article the author consecutively outlines the practice of confession in medieval times and the way in which confession was implemented as a disciplinary device. In conclusion it is stated that, in line with the view point of the Reformation, Calvin allowed the members of the congregation the freedom to confess to fellow members. He, however, also stressed the importance and obligation to allow members of the consistory – and especially the minister – to investigate the condition of one’s religious lifestyle. Self-investigation should be coupled with regular house visitation in order to ascertain the quality of believers’ religious lives.

Highlights

In this article the author consecutively outlines the practice of confession in medieval times and the way in which confession was implemented as a disciplinary device
In conclusion it is stated that, in line with the view point of the Reformation, Calvin allowed the members of the congregation the freedom to confess to fellow members
Self-investigation should be coupled with regular house visitation in order to ascertain the quality of believers’ religious lives

Summary

De biecht als gesprek

Op Pasen 1540 deelde de 30-jarige predikant van de kleine, Franse vluchtelingengemeente in Straatsburg van de kansel mee dat voortaan niemand meer tot. Calvijn en de biecht het avondmaal zou worden toegelaten die zich niet tevoren in een biechtgesprek met de eigen predikant of zijn vervanger aan een onderzoek liet onderwerpen. Toen ik op Paaszondag afkondigde, dat wij aanstaande zondag het avondmaal hopen te vieren, legde ik tegelijk uit, dat niemand door mij toegelaten zou worden die zich niet aan een contrôle-onderzoek zou onderwerpen. De biecht voorafgaand aan het avondmaal was voor Calvijn niet een nieuw juk, maar een pastoraal middel van vertroosting en vermaning, en tegelijk een vorm van sociale controle, ter bescherming van de kerkelijke eenheid. Wanneer de viering wel zou zijn doorgegaan, “kon dit niet gebeuren dan met verwaarlozing van de orde die ik niet zonder reden nauwkeurig wil zien nakomen”, schrijft hij op 14 december 1540 aan Parent Hoe moet de pastor, aan wie de uitdeling van zulke genadegeschenken toevertrouwd is, zich houden aan de eis van de wet het heilige niet te verkwanselen aan honden of zwijnen noch te verkwisten zonder enig onderscheid tussen waardige en onwaardige? Hoe moet hij dit ambt bekleden wanneer hij niet een bepaald middel heeft om de waardigen van de onwaardigen te scheiden? (Hermj. 6, no. 863, 224)

De middeleeuwse biecht

De biecht als disciplinair wapen

Conclusie