Badiou’nun Yeni Komünizm Anlayışındaki Devlet Düşüncesi Üzerine Eleştirel Bir Değerlendirme

Abstract

Badiou komünist idea ya da hipotezin farklı dönemlerde farklı sekanslar olarak gerçekleştiğini söylemektedir. Geliştirdiği Yeni Komünizm düşüncesi ikinci sekanstaki yanlışlara ve eksikliklere bir cevap niteliğindedir. Ona göre üçüncü sekans öncekilerden doğru dersleri çıkartmalı ve böylece yeni bir komünizm anlayışıyla hareket etmelidir. Bu sekans başlamamış olmasına rağmen Badiou birtakım ilkeler ve bu sekansın nasıl olacağına ve olması gerektiğine dair bazı öngörüler öne sürmektedir. Yeni komünizmde devlet 20. Yüzyıl sosyalist rejimlerindeki gibi olamaz çünkü Badiou’ya göre sosyalizmin kurulma mantığında bir sorun vardır. Makalenin konusu Badiou’nun eleştirileri ve 20. yüzyıl sosyalizmine alternatif olarak ileri sürdüğü anlayıştır. Proletarya diktatörlüğünün 20. yüzyıldaki uygulaması olan parti-devlet modelinin eleştirisi üzerinden kendi modelini önermektedir. Makale bu yeni modeldeki devletin olanaklı olup olmadığını tartışmaktadır. Badiou üçlü yapı dediği sistem içinde devletin zayıf olması gerektiğini savunmaktadır. Çalışmanın iddiası, zayıf devlet yerine klasik Marksist tasarımdaki önce devrimin bazı görevlerini yerine getiren güçlü bir devletin giderek sönümlenmesi fikrinin daha gerçekçi ve olanaklı olduğudur. Zayıf devlet daha işlevseldir ve yirminci yüzyıldaki hatalara düşmeyi engelleyecektir diye düşünmek bir yanılgıya götürmektedir. Çalışmanın amacı, Badiou’nun zayıf devlet düşüncesini eleştirel bir şekilde değerlendirmektir. Ekonomi politiği atlamak Badiou’nun sosyalizm ve komünizm arasındaki ayrımı görmesini engellemektedir. Bu da geçiş dönemini doğru değerlendirememesini getirmektedir. Üçlü yapı, parti-devlet modeli karşısında baskıcı olmadığı ve iktidarı tek elde toplamadığı için daha doğru bir model gibi görünmektedir fakat devletin zayıflığı meselesi ancak pratikte, politik konjonktür içinde çözüme kavuşabilir. Makalenin temel eleştirisi Badiou’nun önceki deneyimlere ve anlayışlara yönelttiği eleştirilerin etik bağlamda önemli olduğu fakat politik olarak yetersiz olduğudur.