An Unorthodox Documentary Film in Suha Arın’s Filmography, Tahtacı Fatma (1979): A Cinematographic Analysis

Abstract

Suha Arın modern Türk Belgesel Sineması’nın kurucusu olarak tanımlanabilir. Arın; hem belgesel sinemanın Türkiye’de kurumsallaşma sürecini başlatmıştır (Çelik Gülersoy’la birlikte) hem de belgeselleri aracılığıyla, belgesel sinemayı geniş kitlelerle tanıştırmıştır. Suha Arın belgesellerinin biçemsel yapısı betimleyici belgesel modalitesi ile örtüşmektedir. Nüvesini Suha Arın’ın öğrencilerinin ve yakın çalışma arkadaşlarının oluşturduğu Suha Arın Ekolü belgeselcileri (ve TRT) günümüze değin yaygın olarak betimleyici belgesel modalitesinde filmler üretegelmişlerdir. Arın’ın filmografisinde gözlemci belgesel olarak tanımlayabileceğimiz Tahtacı Fatma (1979) belgeseli ise analog ses kayıt cihazı (Nagra) kullanılarak kaydedilmiş mülakatlara dayalı ses düzeni ve görsel yorumu ile öne çıkmış, aykırı bir belgeseldir. Bu çalışmanın temel amacı, Suha Arın’ın Tahtacı Fatma belgeselinde yaratmış olduğu özgün sinematografik dili açıklamaya çalışmaktır. Bu amaçla önce belgesel sinemadaki sinematografiye değinilmiş sonra Suha Arın’dan ve sinemasının genel özelliklerinden bahsedilmiştir. Son aşamada Tahtacı Fatma belgeselinin yapım süreci ve koşulları ele alındıktan sonra sinematografik analizi yapılmıştır. Bu çalışmada Bill Nichols’un Belgesel Sinemaya Giriş kitabındaki ‘Belgesel Modalite’ tanımlarından yararlanılmıştır.