پاسخ ساختاری عضلات شکمی به شش هفته تمرین تقویتی در زنان مبتلا به دیاستازیس رکتی

Abstract

مقدمه: به فاصله گرفتن دو بخش عضله راست شکمی بیش از 2 تا 7/2 سانتی‌متر، دیاستازیس رکتی گفته می‌شود که می‌تواند فعالیت‌های شکمی مانند تنفس، ادرار کردن و زایمان را تحت تأثیر قرار دهد و ممکن است وضعیت بدنی را تغییر دهد و ناحیه کمری لگنی را مستعد آسیب نماید. با توجه به اهمیت تمرین درمانی در درمان دیاستازیس رکتی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرینات تقویتی عضلات مایل شکم بر فاصله دو عضله راست شکمی و ضخامت عضلات شکمی در زنان مبتلا به دیاستازیس رکتی انجام گرفت. روش‌کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دارای گروه کنترل‌ در پاییز و زمستان سال 1396 بر روی 32 نفر از زنانی که 6 ماه از زایمانشان گذشته و مبتلا به دیاستازیس رکتی بوده و به درمانگاه فیزیوتراپی حضرت زینب شهرستان نور ارجاع داده ‌شده بودند، انجام شد. فاصله دو بالک عضله راست شکمی و ضخامت عضلات شکم در حالت استراحت قبل از مداخله توسط سونوگرافی تعیین شد. در گروه مداخله، تمرین تقویتی عضلات مایل به مدت 6 هفته در منزل انجام گرفت. گروه کنترل تمرین خاصی انجام نداد. بعد از 6 هفته مجددا سونوگرافی برای تعیین فاصله دو بالک عضله راست شکمی و ضخامت عضلات شکم در وضعیت استراحت انجام گرفت. تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS(نسخه 22) و آزمون‌های تی تست، من‌ویتنی، پیرد تی تست و ویلکاکسون انجام شد. میزان pکمتر یا مساوی 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: فاصله دو بالک عضله راست شکمی بعد از 6 هفته تمرین در گروه مداخله کاهش معناداری نشان داد (بالای ناف 001/0=p، پایین ناف 03/0=p). ضخامت عضلات مایل داخلی و خارجی و عضلات عرضی شکمی دوطرف بعد از 6 هفته در گروه مداخله افزایش معناداری داشت (05/0p<). در گروه کنترل فاصله دو بالک عضله راست شکمی و ضخامت عضلات شکمی تغییر معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: تمرینات تقویتی عضلات مایل شکم فاصله دو بالک عضله راست شکمی را کاهش داده و ضخامت عضلات مایل و عضلات عرضی شکم را در زنان مبتلا به دیاستاز رکتی افزایش می­دهد.