Abstract
پدیدة کودکان خیابانی یکی از آسیبهای اجتماعی جوامع مدرن و صنعتی است. در ایران، سازمان بهزیستی از سال 1384، متولی طرح ساماندهی کودکان خیابانی شده است. این مطالعه، میزان اثربخشی این طرح در نیل به اهدافش را بررسی کرده است. روش پژوهش حاضر پیمایشی از نوع توصیفی-تحلیلی است. جامعة آماری پژوهش نیز شامل کودکان خیابانی مراکز ساماندهی کودکان کار خیابانی بهزیستی استانهای منتخب (سراسر کشور) و والدین یا سرپرستان این کودکان است. ابزار پژوهش مصاحبه و پرسشنامة محققساخته براساس اهداف طرح بوده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد تغییر معنادار و مؤثری در وضعیت اشتغال به تحصیل کودکان ایجاد نشده است. بعد از مداخله در طرح، وضعیت کار کودک بهصورت معناداری کاهش یافته است؛ بهطوریکه حدود 23 درصد کودکان بعد از مداخله کار نمیکنند. با توجه به هدف بهبود سامانیابی کودکان خیابانی، حدود 15 درصد کودکان از سرپرستی والدین بیکفایت خود خارج شدهاند. دربارة وضعیت طرح در دستیابی به هدف بهبود ظرفیتهای خانواده، درمجموع تنها 20 درصد از خانوادههای این کودکان با توجه به معیارها توانمند شدند. با توجه به یافتههای این پژوهش میتوان عنوان کرد که طرح ساماندهی کودکان خیابانی با وجود اینکه در نیل به برخی اهداف موفق بوده است، توانمندسازی کودکان و خانوادهها در سطح قابلقبولی صورت نگرفته است و در دستیابی به مجموع اهداف خود نیاز به برنامهریزی تخصصیتر وجود دارد؛ بنابراین نیاز است با توجه به ارزشیابی طرح، تغییراتی در اهداف، تعاریف، نحوة عملکرد و خدمات تخصصی ایجاد شود. پیشنهاد میشود شاخصهای کمی و کیفی قابلسنجش برای اهداف طرح ساماندهی کودکان خیابانی تعریف و رویکردهای مداخلة مددکاری اجتماعی براساس دیدگاههای جدید تنظیم شود.
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Disclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.