تأثیر سطوح مختلف پروتئین خام و ترئونین بر عملکرد، خصوصیات لاشه و سیستم ایمنی جوجه‌های گوشتی در دوره آغازین و رشد

Abstract

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین خام و ترئونین بر عملکرد، خصوصیات لاشه و سیستم ایمنی جوجه‌های گوشتی در دوره آغازین (7 تا 24 روزگی) و رشد (25 تا 42 روزگی) انجام شد. در این مطالعه از 288 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 استفاده شد که در قالب طرح کاملا تصادفی به صورت آزمایش فاکتوریل (2×4) با 3 تکرار انجام گردید. فاکتورهای آزمایشی شامل 2 سطح پروتئین (توصیه راهنمای سویه راس 308 و 5 درصدکمتر از آن) و 4 سطح ترئونین (90، 100، 110، 120 درصد توصیه 1994 NRC,) بودند. در دوره آغازین، سطح ترئونین بر ضریب تبدیل خوراک تأثیر معنی‌داری داشت و با افزایش سطح ترئونین جیره از 90 درصد به 120 درصد توصیه NRC ضریب تبدیل خوراک بهبود یافت. علاوه بر این، اثرات متقابل بین سطح پروتئین و سطح ترئونین بر خوراک مصرفی معنی‌دار بود. وزن کل دستگاه گوارش نیز در دوره آغازین به طور معنی‌داری تحت تأثیر سطح پروتئین جیره قرار گرفت. در دوره رشد، تغذیه با سطوح ترئونین بیشتر از 90 درصد توصیه NRC باعث بهبود معنی‌دار افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک گردید. سطوح ترئونین جیره بر درصد گوشت سینه در سن 24 روزگی تأثیر معنی‌داری داشت. همچنین اثرات متقابل بین سطوح پروتئین و ترئونین بر چربی محوطه بطنی معنی‌دار بود. در هر دو دوره آغازین و رشد، با کاهش سطح پروتئین و افزایش سطح ترئونین جیره، هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن کاهش، و سود تغذیه ای افزایش یافت که بهترین عملکرد را سطح ترئونین 110 درصد توصیه NRC داشت. اثر ترئونین بر میزان تیتر آنتی بادی در پاسخ به تزریق SRBC در 41 روزگی معنی‌دار بود، و افزایش سطح ترئونین بیشتر از 90 درصد توصیه NRC میزان تیتر آنتی بادی را در پاسخ به تزریق SRBC افزایش داد. به طور کلی این آزمایش نشان داد که افزودن ترئونین تا حد 110 درصد توصیه NRC، منجر به بهترین عملکرد و بهبود خصوصیات لاشه و ایمنی جوجه‌های گوشتی می‌گردد.