سنجش آسیب پذیری سکونت گاهها و تأسیسات از مخاطره مورفولوژیکی فرونشست در بخشی از جنوب شهر تهران

Abstract

شناخت آسیب پذیری جمعیت و گروه های انسانی به عنوان اقدامی ابزاری در راستای پیشگیری از زایش فاجعه مبتنی بر زیستن در نواحی پر خطر مطرح است. تحلیل آسیب پذیری کانون‌های جمعیتی واقع در عرصه های خطر اقدامی علمی برای فراهم سازی زیر ساخت اطلاعاتی مناسب از درجه و میزان خطرپذیری از رخداد مخاطره است. بر اساس چنین دیدگاهی مسئله تحلیل آسیب پذیری ناشی از مخاطرات ژئومورفولوژیک فرونشست در جنوب شهر تهران مورد توجه قرار گرفته است. بدین منظور در ابتدا با استفاده از تکنیک تداخل سنجی راداری نرخ و دامنه فرونشست در محدوده مورد مطالعه استخراج گردید. سپس برای تولید نقشه فضایی عرصه های پر مخاطره نرخ و دامنه فرونشست به عنوان فاکتور عامل در زایش مخاطره به تحلیل گر سیستم در محیط GIS وارد گردید. نقشه خروجی معرف سلول‌های واجد ارزش متفاوت از فاکتور زایش مخاطره است. استخراج عرصه متعلق پهنه در معرض مخاطره نشان داد که از مجموع مساحت محدوده 7/12 درصد در پهنه های بسیار پرخطر، 7/14 در عرصه پرخطر،5/15 در عرصه نسبتا پرخطر بیش از نیمی از محدوده (57درصد) در عرصه نسبتا کم خطر قرار گرفته‌اند. برای ارزیابی میزان خطرپذیری، الگوی توزیع فضایی تأسیسات و ساخت‌وساز های موجود با نقشه عرصه های در معرض خطر هم نهاد گردید. مبتنی بر این اطلاعات و با استفاده از پیمایش میدانی اقدام به بررسی آسیب پذیری جمعیت ،مساکن و تأسیسات موجود در محدوده مورد مطالعه صورت پذیرفت. یافته های تحقیق موید آسیب پذیر بودن اکثر سکونت گاه‌ها و جمعیت ساکن درآنهاو تأسیسات موجود در محدوده می‌باشد. همچنین بر اساس پایش های میدانی صورت گرفته مشخص گردید که اکثر ساخت و سازهای موجود در منطقه غیر اصولی بوده که این امر باعث فراهم آوری زیرساخت آسیب پذیری برای مستحدثات در شرایط خطرپذیر است.