OD NIECHCIANEJ FABRYKI BAWEŁNY DO SYMBOLU MIASTA. EWOLUCJA ZNACZENIA DZIEDZICTWA POPRZEMYSŁOWEGO W ROZWOJU MIASTA

Abstract

Dziedzictwo poprzemysłowe należy do ogromnej „rodziny” dziedzictwa kulturowego. Na to dziedzictwo składają się głównie materialne elementy pozostałe po kulturze przemysłowej danego regionu. Dziedzictwo poprzemysłowe posiada wartości historyczne, społeczne, urbanistyczne, naukowe czy techno- logiczne, w tym dziedzictwie zawarta jest również unikatowa tożsamości regionu. Wiele niepowtarzalnych elementów dziedzictwa poprzemysłowego obecnych jest dziś w strukturze urbanistycznej Łodzi, tym samym tworzy jego specyficzność i stanowi istotny czynnik rozwoju. Jednak ta tendencja widoczna jest zaledwie od dwóch dekad. Pod koniec lat 90. XX wieku stosunek mieszkańców do tego zasobu był negatywny. Materialne elementy dziedzictwa poprzemysłowego stawały się problemem bez wartości. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie ewolucji zmiany podejścia lokalnej społeczności do postrzegania dziedzictwa poprzemysłowego Łodzi oraz pokazanie, jak potencjał dziedzictwa wpłynął na rozwój miasta i na jego wizerunek. Ważnym celem artykułu jest charakterystyka wykorzystania postindustrialnego dziedzictwa w procesie rewitalizacji Łodzi na przykładzie Manufaktury. Zastosowana w artykule metoda badawcza to analiza treści prasy lokalnej, której głównym, przedmiotem jest Manufaktura. Artykuł pokazuje, jak dziedzictwo poprzemysłowe wpłynęło na wizerunek i rozwój miasta. Ważną częścią artykułu jest zaprezentowanie wartości dodanych, jakie społeczność lokalna zyskała dzięki rewaloryzacji swego niepowtarzalnego dziedzictwa poprzemysłowego. Pobudzenie uśpionych wartości, jakie posiadał obiekt, wpłynęły na zmianę postrzegania dziedzictwa poprzemysłowego, a jego nowe funkcje generują kolejną zmianę w postrzeganiu tego obiektu. Wnioski z przeprowadzonych badań wskazują również na to, że dziedzictwo poprzemysłowe Łodzi, jakim jest Manufaktura, stanowi nie tylko świadectwo przeszłości, ale również jest świadectwem postępu, przemiany po upadku epoki przemysłu włókienniczego. Kluczowym wnioskiem jest również to, że realizowania inwestycja w murach fabryki Poznańskiego stała się prekursorem i inspiracją do prowadzenia dalszych działań rewitalizacyjnych obiektów pofabrycznych znajdujących się w krajobrazie miasta.