FARKLI KENAR BİTİM VE ALT YAPI DİZAYNLARININ ÇEŞİTLİ ZİRKONYUM ALT YAPILAR ÜZERİNDEKİ VENER PORSELENİN KIRILMA DİRENCİNE ETKİSİNİN İNCELENMESİ

Abstract

Amaç: Bu çalışmada, kenar bitim ve alt yapı şekillerinin çeşitli zirkonyum alt yapılar üzerindeki vener porselenlerinin kırılma direncine etkisi in vitro olarak incelenmiştir. Gereç ve Yöntem: Örneklerin elde edileceği kesilmiş üst 1. küçük azı dişini temsil eden güdükler; 1. Güdük; 6 mm kuron boyu ve 6 0 taper açısında 1 mm shoulder basamak ile anatomik oklüzal yüzeyli, 2. Güdük; 6 mm kuron boyu ve 6 0 taper açısında 1 mm chamfer basamak ile anatomik oklüzal yüzeyli, 3. Güdük; 6 mm kuron boyu ve 6 0 taper açısında, 1 mm shoulder basamak ile düz oklüzal yüzeyli, 4. Güdük; 6 mm kuron boyu ve 6 0 taper açısında 1 mm chamfer basamak ile düz oklüzal yüzeyli olarak standardizasyonun sağlanması amacıyla CNC torna tezgahında hazırlanmıştır. Güdüklerden alınan ölçülerden 60 adet epoksi rezin güdük elde edilmiştir. Zirkonyum alt yapılar farklı yöntemlerle hazırlandıktan sonra üst yapı porseleni uygulanarak kuronlar tamamlanmıştır. Kuronlar epoksi rezin güdükler üzerine simante edildikten sonra vener porselenlerinin kırılma dirençleri Universal test cihazında saptanmıştır. Bulgular: Veriler üç yönlü varyans analizi (ANOVA) ile değerlendirilmiştir. Kenar bitim şekli, alt yapı şekli ve materyallerin, materyaller ile alt yapı şekli, materyaller ile kenar bitim şekli arasındaki etkileşimin anlamlı olduğu, kenar bitim şekli ile alt yapı şekli, materyaller ile alt yapı şekli ve kenar bitim şekli arasındaki etkileşimlerin ise anlamlı olmadığı istatistiksel olarak tespit edilmiştir. Sonuç: En yüksek vener porselen kırılma direnci değerlerinin alt yapısı anatomik şekilde hazırlanan chamfer basamaklı White Peaks kuronlarda, en düşük kırılma direnci değerlerinin ise alt yapısı düz şekilde hazırlanan chamfer basamaklı Lava kuronlarda olduğu görülmüştür. Anahtar Kelimeler: Alt yapı şekli, kenar bitim şekli, kırılma direnci, zirkonyum alt yapılar. Effect of different marginal finish lines and coping designs on the fracture resistance of veneering porcelain on various zirconia frameworks ABSTRACT Aim: In this in vitro study, the effect of finish line and coping design on the fracture resistance of veneer porcelains on the zirconia frameworks prepared through various methods was analyzed. Material and Methods: To standardization, the dies representing the upper first premolar tooth were prepared in the CNC turning machine as: the first die; with a 6 mm crown length and at 6 0 taper angle, having an anatomic occlusal surface with a 1 mm shoulder line, the second die; with a 6 mm crown length and at 6 0 taper angle, having an anatomic occlusal surface with a 1 mm chamfer line, the third die; with a 6 mm crown length and at 6 0 taper angle, having a flat occlusal surface with a 1 mm shoulder line, and the fourth die; with a 6 mm crown length and at 6 0 taper angle, having a 1 mm chamfer line with a flat occlusal surface. 60 pieces of epoxy resin dies were obtained from the measurements taken from the dies. Zirconia frameworks had been prepared through different methods, then crowns were completed by applying the body porcelain. After cementation the crowns on the epoxy resin dies, the fracture resistance of veneer porcelains was measured by the Universal Test device. Results: The data were analyzed by three-way variance analysis (ANOVA). It was statistically determined that the interaction between the finish line, coping design and materials; and the materials and coping design, and the finish line and the materials. However; no significant interaction was observed between the finish line and coping design; and the materials, coping design and the finish line. Conclusion: The highest fracture resistance values of veneer porcelain was seen in chamfer line White Peaks crowns prepared anatomically, whereas the framework of the lowest fracture resistance values was seen in the chamfer line Lava crowns. Key Words: Coping design, finish lines, fracture resistance, zirconia frameworks